maart 2014

Deep Down Road
TIFG 1995
Van het album:
“Homecooking@The Blueskitchen”
Vandaag  kon het zomaar gebeuren
dat ik alleen was
en dat ik niemand had om tegen aan te zeveren.
Ik docht laat ik eens een mupke gaan schrijven,
want er valt vandaag niks te repeteren,
immers er komt niemus.

Ga je mee naar benee?
We gaan diep!

Hè Hè
I don't wanna burst anyone’s bubble
maar
tis ‘n nog immer actueel gegeven.

Toe oom Leo,
toe nou
vertel het ons.

Vertel ons,
over de diepe weg die ons naar beneden voert,
naar de catacomben van de misère,
de queeste naar loutering en geluk.
Het is de tijd om ons te zelfkastijden
en ook om ons zelf te kastijden,
een ander doet het niet voor ons.
De tijd dringt,
het loopt immers richting Pasen,
‘n tijd dat men zichzelf halfnakend afrost met un palmtakje.
Mmmmmmmmmmm lekker.........,
het geloof heeft ook zijn leuke kanten.

En a.u.b. oom Leo
maak ons googlewijs...
Wij willen niet verstoken blijven van het licht,
Uw licht.
Laat ons zien en tot inzicht komen.
Deel het met ons.

Welnu
na ‘n gedegen antropologische bestudering
van de toenmalige katoenvelden  
in Amerika,
waar vooral veel Amerikanen werkzaam waren in de logistiek
en
de gedwongen import,
noeste arbeid moest verrichten in het veld,
zonder  een nette CAO,
kwamen wij van Take It For Granted
tot een volgende compositie :
“yeah life is een Deep Down Road baby”

Voor menigeen is dat nog steeds zo!
Een eeuwig voortdurende beweging.
Op deze wijze wordt onze samenleving ingericht,
“to suckle or to be suckled”.
Deze onvermijdelijke perpetuum mobile,
makes the world go round.

Hetgeen geweldig is natuurlijk.
Stel je eens voor,
wat we niet allemaal hadden moeten missen!
Zonder een Deep Down Road,
ginnen blues !
....................Geen Blues!

Blues niet te verwarren met onze huidige bloes ook wel blouse,
daarmee een bruggetje slaand naar die toenmalige katoenvelden,
alwaar het na Oom Toms Hutje, nooit meer rustig is geworden.
Het protest nam een vorm aan, dat nu nog doorklinkt in menig Blockhutje.
Er is zelfs een bluestijdschrift in NL naar vernoemd:
“Block”  van Rien Wisse.
Voortaan zullen we Oom Toms Hutje afkorten als O.T.H.,
ook wel U.T.C. van HBS.
De Cabine van Oom Tom :)

Overigens niet te verwarren met een andere Tom,
Tom Jones, de zoon van een mijnwerker, uit Wales UK.
Een duidelijk ander tijdperk met betere secondaire arbeidsvoorwaarden,
dat wel.
Ook hij moest vaak aan de katoenvelden van thuis denken.
Hetgeen opmerkelijk is gezien de geografische werkelijkheid.
Tenzij ik wat gemist heb op de lagere school.

Bij de echte Tom kunnen we wel voor het eerst spreken van fieldwork.
Hij kon mooi ervaring opdoen, als onderdeel van de inburgeringscursus.
Maar op den lange duur wier het toch te monotoon voor hum,
met te weinig doorgroeimogelijkheden.
Er moest meer zijn tussen hemel en aarde.
Een doorstart kondigde zich aan.
Hè Hè :)

Wat nu?
Veelal na het plukken,
in de toch al  schaarse vrije tijd,
maakte men muziek.
Songs verhalend over de ellende van het bestaan.
met ‘n zwaar  depressieve boodschap als inhoud.
Hoe aan brood te komen of nog prangender,
hoe aan de vrouw te geraken.
Thé woman was immers meestal gone.
Een verklaring daarvoor is niet direct voorhanden,
maar alles heeft zijn redenen natuurlijk.
Het zal aan het plukken hebben gelegen.
Dermate arbeidsintensief,
zodat men ergens naar moest grijpen,
bijvoorbeeld naar de fles,
de fles die later nog eens mooi van pas zou komen in de muziekstijl.
Men dacht vooruit. Men dronk anticiperend :)
Ook moi :)

Want...........
Onder invloed van zelfgestookte Moonshine,
begon men tegen de lucht te schreeuwen.
En daar hielden de vrouwen niet zo van.
Van dat geschreeuw dan.
Vrouwen zijn harmonischer ingesteld namelijk,
verders vonden ze het wel gezellig geloof ik.
Overigens die Moonshine,
een illegale drank verkrijgbaar voor alle leeftijden,
zonder vertoon van een geldig legitimatiebewijs,
deed rare dingen met de mens.
De receptuur vaak mondeling doorgegeven,
was eeuwenoud en reeds lange tijd ge- en beproefd.
Maar zoals gezegd men ging ervan tegen de hemel schreeuwen.
En soms schreeuwde die hemel dan terug.
Soms!
Van waar  acte: Thé Sky’s Crying.
De eerste lyrics.....
Zelf heb ik dit nooit mogen ervaren,
maar ik geloof de overleveringen op hun woord.
Wel was ik op de hoogte van:
“In de Maneschijn”
een ons welbekend lied,
veelal nuchter gezongen.
Ook al mooi!

Deze interactie vormde een solide basis
van waaruit men verder ging experimenteren,
met lyrics, melody & chords,
om te geraken tot waar we nu zijn aanbeland:
“Thé Blues.”
En ook toen waren de tickets in de voorverkoop voordeliger
dan aan de dagkassa.
Want de katoen werd duur betaald.

Echter niets van een vrolijkheid zoals wij die kennen van Nick & Simon.
De liedjes waarin alles voor de wind gaat.
Liedjes met ‘n frisse kijk op het leven.
Een beetje in de trein zitten, wah lachen en internetbankieren na afloop.
Onze Jongens Van Stavast, met een gezonde VOC mentaliteit.
Dezelfde VOC die Oom Tom in zijn hutje deed belanden.

Daarentegen moest the Cottonclub wel keihard werken...........
werken met een ketting aan ‘t been.
Ball & chain,
de marginale voedingsbodem,
om eens een  lekker stukske majeur muziek te maken.
Neen er viel weinig te lachen met die blues.
Om maar te zwijgen over de grote financiële zorgen
en alle narigheid m.b.t. huisvesting.
En of dat niet genoeg was, verdorie ook al geen Arbowet.
De ellende kon niet op.
Het wachten was op betere tijden.

Er viel ook niks te bespeuren van een opgewektheid
zoals Al Johnson die over het voetlicht bracht.
Helemaal eerlijk is die vergelijking niet,
want Al ging, na ontvangst van z’n gage,
netjes afgeschminkt naar huis.

Waarom konden niet alle negers zo niet zijn niet? :)
Want dat was nog eens leuke, vlotte, optimistische neger.
Het kon dus ook duidelijk anders in de toenmalige muziekindustrie.
Het was niet alleen maar kommer en kwel.
Hij viel echter al ras door het mandje.
Al was een nepneger, die letterlijk zwart zijn geld verdiende.
Zwart werk wat eigenlijk alleen voor de blanke Amerikaan was weggelegd.
Jo zo kan iedereen wel de neger uithangen Bro.
Everything to make a buck.....

Ook zong hij den ganse tijd over Mammy
en dat vonden de meeste mensen al snel irritant kinderachtig,
voor zo’n volwassen vent.
Maar toegegeven het was nog eens wat anders dan onze ZZPjer Zwarte Piet,
die op de lijst van het Nationale Erfgoed zou moeten komen.
Maar laat ons daarvoor eerst maar eens een Genuine Oom Tom omarmen
en adopteren.
Dan piepte wel anders jongeh,
want niet alles is racisme namelijk.

Ondertussen was het leven,
voor de plukker op zo’n katoenveld,
reuze onaangenaam.
En om zichzelf op te liften
uit de troosteloosheid van dat bestaan,
was de blues invented.
Een levenslied pur sang.
Men kon even de sores opzij zetten.
En men verhaalde en men musiceerde erop los,
om grip te krijgen op de situatie,
een blanke realiteit te ontstijgen.
Hetgeen dus totaal iets anders is,
dan de Blues die wij kennen uit ‘s Hertogenbosch,
waar het meest deprimerende feit,
het “OPZIJN” van de hagelslag,
niet gekenmerkt kan worden,
als een tegenslag waar ge de Blues van krijgt.
Mooi om luchtig op te dansen,
maar dus niet the real deal.
It serves you right to suffer.
Dat is klip en dat is meteen ook klaar.

Vaak begint zo een klaagzang met:
“I woke up this morning,
and my woman was alweer gone.”
Ja dan doede toch duidelijk iets niet goed,
als ze er steeds tussenuit naait.
Vaak izzut ook zeurpieterij.
Ge moet blij zijn dah ge überhaupt wakker wordt.
Er zijn er genoeg die de morgen niet halen.
En dat zeg ik hier niet om iemand zwart te maken :)
Dah nie!

In de jaren 70 ben ik eens naar een Bluesestafette geweest
in de Vredenburg te Utrecht.
Ik verdenk de organisatie er nog steeds sterk van,
dat ze in een willekeurige shopping mall in Chicago,
aan wat straatmuzikanten hebben gevraagd:
“vindeh ut leuk om eens in een vliegtuig te zitten naar NL,
waar you bij aankomst een lekkere kop zondagse soep krijgt.”
Jeeeeeeeeeeeeeeeeeee..............................
Dah was me toch een ongeregeld jammeke bij mekaar.
Vreselijk beroerd.
Niet te filmen slecht.
Geen pudding van te maken.
Maar ut kwam wel uit Amerika, dus was het goed.
Het was de editie met Barrelhouse, Tineke Schoenmaker,
En Tineke was superbe :) Vote Tineke for president!
Martin van Olderen (2002) de betrokken bluespromoter,
werd later fan van Take It For Granted,
het bandje waarin ik speelde 1989-2003.
Ik heb er nog wat correspondentie van liggen.
Grappig toch :)

Ennieweg snel terug naar de katoenvelden.
Men begeleidde zichzelf op snaarinstrumenten
en ons viel vrijwel meteen op,
dat er bewogen werd met ‘n stuk glas
over de hals van ene gitaar,
meestal van links naar rechts
en dat dan vice versa
telkenmale weder
and again.
De herhaling als stijlkenmerk,
de melodie daaraan ondergeschikt.

Oooops das eng
houd ‘m goed vast,
laat ‘m niet vallen !
En dat die gitaar,
dat die maar niet bekrast mag worden,
het zijn vaak zo’n dure instrumenten die gitareh :)
Er kleven warempel echt wel risico’s aan.
Oppassen geblazen en ook uitkijken dus :)

Dat schuiven heet in het engels:
to slide
en slide heeft ook wel uitglijden als bijbetekenis,
hetgeen al meteen de moeilijkheidsgraad aangeeft
van het omgaan met deze cultuuruiting :)
Een bijbetekenis die zomaar de hoofdbetekenis  kan worden.
Wel kwamen die Moonshinefleskes ineens goed van pas.

Men noemde het bottulnek,
de hals van de fles,
afgeleid van het franse woord ”bouteille”,
want als het op zuipen aankwam
waren er altijd flessen te over in Frankrijk,
alleen kwam daar nooit 1 fatsoenlijke noot muziek vandaan
daarvoor moesteh in het stoere Amerika zijn.

Ennieweg
in dat Amerika waren er
flessen zat
en ook genoeg :) na de drooglegging
en tijdens ook al.
En
toen ene Rob Jansen,
a.k.a. Robert Johnson,
zijn ziel verkocht aan de duivel,
op een niet nader vermeld viaduct,
geen tomtom immers,
was de teerling geworpen.

Wiki says:
Robert Leroy Johnson (Hazlehurst (Mississippi), 8 mei 1911 – Three Forks (Mississippi), 16 augustus 1938) is één van de invloedrijkste Amerikaanse bluesartiesten aller tijden. Hoewel hij slechts 27 werd, maar twee opnamesessies heeft gedaan en maar een twintigtal songs naliet, is hij hét voorbeeld voor veel blueszangers en -gitaristen. Hij leefde in de Amerikaanse staat Mississippi.

meanwhile:
Wij in NL
dansten hier ondertussen de Horlepiep en de Driekusman
en naast wah kerkmuziek,
vermaakten wij ons met wah walskes, polka’s
en wah onnozele folklore.
Een folklore,
waarop men in Volendam heden ten dage nog steeds voortborduurt,
bij gebrek aan beter materiaal. hahahah :)
Gemeen heeeeeeeee! :)
Ja.
Maar wel waar.
Hoe kun je nu hoogstandjes verwachten,
als we allemaal dezelfde achternaam zouden hebben.

Welnu diejen Slide....
leverde het ! geluid op,
een sensatie,
die wij in Europa nog niet akoestisch hadden mogen beleven,
laat staan registreren.
In eerste instantie werd ons ook behoorlijk de schrik aangejagen :) ,
immers het betrof hier diabolische klanken,
van een onheilspellende categorie disharmonie,
met rammelende boventonen
en alles zo ongeveer tegen het valse aan.
Zonder weerga.

Tja dat,
dat
werd het!
Het standaardidioom
van eenieder in de Benelux :)
die snel uit de voeten wilde kunnen op nun gitaar.
Ge had al ras nun harde :),
nun harde volle sound.
Je kon warempel concurreren met een slagwerk,
tenminste met wat fantasie.
Verder ook weinig hoofdbrekens,
hoe goede sier te maken en te imponeren
bij de meisjes, de dames en de wijven.
Want een muzikant heeft echt wel meer kans bij de Lady’s haaa :),
dan bijvoorbeeld een solide boekhouder van een zorginstelling.

Dat sliding werd veelal gebezigd in donkere achterafzaaltjes,
met zoals gezegd weinig licht
en ook wel in camera obscura’s.
De mooi-weer muzikant was geboren.
Er viel weinig te investeren in echte skills.
en je stond toch maar wat mooi in de schijnwerper.
Voor het geld hoefde je het ook al niet te lateh,
de juiste diameter pijp per strekkende meter @Gamma
tegen 3,50 euro, is goed voor  een slide of 14-15 :)
En je  hoorde er ineens helemaal bij :)
Sicher wissen.

“We want more!”
Ja ja.
Dan moeteh wel mee iets fatsoenlijks kommeh
en niet de menseh foppeh mee dah je iets cultureels staat te doen.
Back to the Delta in Helmond-West.
Bah ! wat laf.
Lastig te onderkennen door niet-muzikanten.
Maar bende een beetje verder dan de obligate blokfluit gekommeh,
kwa muziekeducatie,
dan laten deze zwakke broeders het echt wel afweten.
Ook al gift het een fortissimo-geluid waardoor ge overrompeld wordt hahahahah.
Ikzelf noem het een verraad aan het metier van “de gitarist.”
Schone schijn bedriegt ook hier.
En er is niets dat beklijft.
Zoiets :)

Niks!
Helemaal
geen licks, geen chords
en toch nun gitaar voor de gulp,
dah scheelt nog eens een hoop bloed,zweet en tranen.
Kommop witteh wel hoe lang dah duurt,
om fatsoenlijk te leren spelen?
Het gitairke te laten luisteren naar jouw ingevingen.

Dah slide ding is een side ding.
Stemmingen in 1 greep.
Alles lekker los
en je had al snel iets wat errugens op leek.
Alle snairkes los in de 0de stand
(0de=nulde=de beide handen in de lucht positie)
en gaan mee diejen flessennek naar de 5de en 7de fret.
lekker uitschieten naar de 12de kan zonder gevaar.

Ge kunt schildersteep op de nek plekkeh,
dan kan ut nie mir mis.
Voorwaarde is wel het kunnen tellen tot 12,
hetgeen 2 meer is dan de gebruikelijke 10 :)

Fret  trouwens niet te verwarren met fret,
het dier van de jassen,
maar het ijzeren wegwijzertje op de gitaar,
om de route  uit te stippelen in toonland.

En
al snel klinkt het ergens naar,
naar iets etnisch authentieks,
kwa roots dan :)
En
slechts een enkeling ontsteeg deze 0,5 en 7de positie
en liet hem te gek janken als ware het een creatieve-multiple-choice-optie.
Maar die lieden kunnen vaak ook zonder dah pepke (slide)
een aardig mupke (mopje) speuleh. (spelen)
Doe David Lindley maar eens Joetjoeben.
Ry Cooder en Lowell George ook al helden.
Kijk dan is het machtig mooi en fijn.
Maar als het alleen,
die Benelux Dust my broom-marathon is,
dan is dah veuls te mager.
Zo hep E.James dah nooit bedoeld.

De bluesmaffia in den Benelux moet het overwegend hebben
van het blueshoedje
en het juiste gilletje,
die staan goed,
ze geven de burger Stage Fright moed
en
brabbel daarnaast wah LOI Amerikoans,
waarin frequent yeah & baby vallen te beluisteren.
Zeg “thanks.”
Praktiseer liefst de Texaanse tongval :)

Ik heb idioten meegemaakt,
die gewoon in Geertruidenberg wonen,
dat kan, dat mag, so far so good hahaha
en die dan nun Cola backstage vertalend bestellen
vanuit het Brabants naar I wanna have a Coke.
Neen jongeh gij kompt nie uit Chicago.
Achterlijke Harrie.

Doe gewoon.
Daar raakte ik toen al van de kook van :)
en ik dacht dan,
doe toch gewoon,
menschen doe toch asjeblief gewoon,
we zijn allemaal moar gewone menschen :)

As ge uit Boekel komt,
gade toch niet in het Engels proateh hahahahah,
dan wordeh gelyncht bij de gemintegrens.

Ach als jeugdzonde,
vooruit,
bietje stoer doen,
en een beetje popie jopie kommunikasie,
niet iets mee teveel bijzinnen en dito idioom,
anders gade grammaticaal overboard
en dan hebbeh ze zo door dah ge uit Velo komt.
Enniewee :)
ik zie tijdgenoot-mennekes,
die zich nog steeds, op gevorderde leeftijd :),
weliswaar liggend, zich in een legging proberen te persen,
echt van waar
en die ook nog steeds backstage diejen Jack bestellen, intengels.
En
dan gaan we toch wel heel errug richting Spinal Tap
die dit allemaal al fraai in kaart bracht
toen de we d’r bijna nog allemaal zelluf in geleufde
en dat we er hartelijk om moesten lachten.
van je hahahah & en van je hoohohohoh

Je mag ze slaan,
ze zijn niet langer een met uitsterven bedreigde diersoort,
want ge struikelt er over.
Sla ze dus, pluk de dollars van hun hoed
en shove it up their ass......
If it makes you feel good,
it can’t be that bad.
Toe doe dan......
Doe ut.
Bevrijd jezelf.

Sowieso spreekt het in je voordeel,
als je op een echte ouwe gitaar speelt,
het juiste idioom spreekt,
bij de kringloop het juiste pak scoort
en last but not least een attitude hebt,
dat het allemaal uit de eigen koker komt.
Tis is de kunst goed te vermommen.
En dat moet niet al te lastig zijn,
want het lijkt allemaal  behoorlijk op elkaar.

Jij ja jij,
You’re the real thing.
Die houding!
dat scheelt ook zeker de helft kwa inspanning,
om echt iets neer te zetten.
Zo werkt die onzin........
Als het maar uit Amerika komt,
“jawohl dann ist es ja schnell gut.”
Dus presenteer jezelf als the substitute American.
Dat ziet men nu eenmaal graag.
Want als  je te casual overkomt,
dan lijk je teveel op een John Doe uit organisatie,
een te hoog the-boy-nextdoor-gehalte :)
Dah moet nie!!!!!
Das niet apart genoeg!!!!!
Identificatie moet je uitsluiten.
Het moet speciaal zijn.
Ga met ze op de foto.
En wees royaal met gesigneerde plectrums,
gebruik een watervaste stift,
geef het daardoor eeuwigheidswaarde.
En wees lief voor kinderen en dieren.
Steun ook een goed doel naar keuze
en speel voor die gelegenheid voor niks :)
Maar laat ze wel reclame maken voor je,
dah ge er toch iets aan overhoudt hahahah

Er zijn er die zover gaan,
dat ze erin zijn gaan geloven,
dat er geen way back is.
Ze dromen zelfs amerikaans.
En deze amerikaanse droom staat vaak zeefgedrukt,
op ‘t t-shirt :)

Blijf dicht bij de bestaande klassiekers,
Ook al gaat het op 1 lang nummer lijken.
Stijlvast noemen we dat:)
Want er lijkt vaak geen eind aan te komen.
Een uitgesponnen intro, een uitgesponnen uitro,
een ellenlange solo en maar shuffelen en snuffelen.
Lyrics veelal ondergeschikt en summier.
En dat one more time:
“Play your dinges”:
Dus best moeilijk te onthouden muziek :),
kwa dinges!

Scheid wel het kaf van het koren.
Er lopen veel slappe aftreksels rond.
Maar hier en daar is er echt wel iets gaafs.
Iets met een eigen plan vertrekkend vanuit de roots.
Dus voel uzelf nu niet meteen aangesproken hahah
Maar wees wel oprecht
en kies niet the easy way out!
Muziek is veel meer dan 3 akkoorden en tellen tot en met 12.

Nu moeten we nog followers hebben!
Het is zaak gelijkgestemde broeders te vinden.
De fans.
Omdat ze jou!!!! kunnen aanraken,
en met jou kunnen levellen.
Amerika is ver weg :)
Het dichtstbij zijnde kwa bereikbaarheid bende gij dus.
Verzamel ze als de postzegels van vroeger,
spreek ze aan met de juiste vleierij,
“goh ge bent goed bezig zeg :)”
“ge maakt mooie dingen en ge zegt er ook goeje dingeh over.”

Dah klinkt verdorie nog eens echt lekker!
I dig you!
Digte gij mij ook een beetje?
Dat is zeker afgemixt in Amerika hahahah
Dah kunde wel zien eh....horeh !
En
ik ben okay,
jij bent okay , ja gij
en samen zijn wij okay  hahaha,
wij zijn goed bezig.
Wij weten het, we hebben een pact.
Zie hier de fanclub is geboren.

Dat hele Amerika-gedoe is om te lachen.
Hoe interessant is het als de bladen schrijven:
“Ja mijn cd wordt gemasterd in Amerika”,
gemasturbeerd zulde bedoeleh :)
en ja ik neem op in Amerika met zus en me zo die met zus en me zo.”
Mensen dat is toch allemaal flauwekul,
who gives a fuck.
We hebben hier ook Apple computers en pizza hahahah.
Hier struikelen we ook over de vakmensjes met oortjes.
Daar hoefde helemaal niet voor naar de Joenaaitmiesteeds.
Het gaat toch gewoon over een goed liedje, of over een slecht liedje.
Ja of nee?
As gij door den micro van den Elvis chanteert,
klinkte gij nog steeds als uwzelve hahahaha

Mooi verhaal die film Cadillac Records 2008,
vette film bijdewee, maar das waar einmaaaaal.
Trouwens............
dat ze maar een standbeeld voor die Willie Dixon oprichten,
wat een held !
De man grossierde in hits en nogal wat is doorgesluisd naar the UK.
En het maffe is, dah weteh de meeste menseh niet.
Dah dan weer nie.
Total ignorance!

Evenzo als A whole lot of love van Led Zep. Das van Willie.
En Need your love so bad is helemaal nie Van Fleetwood Mac
en Hey Joe is helemaal nie van Jimi Hendrix. Ook nie van Willie :)
Maar men nimt het niet mir zo nauw mee de bronvermelding.
En zo kunde wel een paar A4tjes vol ouwemeuken.

Wilde die ouwe sound,
dan kopte gewoon een en ander aan vintage op Ebay of in Veenendaal :)
Of ge laat ruis samplen uit diejen tijd en ge mixtum erbij.
Want technische tekortkomingen uit die tijd,
uiteraard soundbepalend,
benoemen wij nu als:
“Dah klonk nog eens te gek toen.......... wittewel” :)
“Lekker warm die bandverzadiging“:)
En juist door die beperkingen werd men creatief.
Alles zelf ontdekken er viel niks te googlen.
Over die pioniers niks dan lof,
we hebben er een vette basis van knowledge aan over gehouden.
As ge wilt weten dan kunde dèh weteh.
En voor de rest is alles smaak, ook als het echt slecht is :)
Hè Hè

Ik weet trouwens zeker denk ik:)
dat Jimi H. nu op een Line6 modeling gitaar zou hebben gespeeld ahahah
Met allemaal out of space beep beep geluidjes.
Als het ff kon speelde ie op de latest gadgets.
Dat is ons gitaristen niet vreemd.
Ooooops dat zou nog eens een teleurstelling zijn voor de freaks.
Want ze pluizen het helemaal uit, kopen zich suf en
ze hebben dan dezelfde setup kwa spullekes eindelijk voor mekaar
en toch klinkt het kut.
Ja Hè Hè gij bent Sjimmie nie,
gij bent nog steeds uwzelve mee handicap huppeldepup.
So what’s the use?
Tsittum in de handjes en de ziel en niet in de keukenhulpjes.
Als Jimi op nun Moulinex had gespeeld
had ie nog steeds als Jimi geklonken.
Snaptum?

Maar......
Want wat zou dan nu zijn geluid geweest zijn?
I presume the latest sound :) hahahah

We dwalen weer af.
Die muziek toch, tis geen boekhoudcursus.
Maar toch....
De mannen organiseren zich in webzijdes
en ballotage commissies.
Men gaat naar optredens,
men joetjoept
en men jureert,
of het bandje iets is
voor hun jaarlijkse braderie,festival, treffen of kroeg.
Men krijgt er een heuse dikke nek van importantie van :)
Men heeft iets weg te geven.
I’ve been there.

De programmeringscommissie geeft punten.
Men vergadert met regelmaat,
het wordt dan een gezellige avond
en men is een avondje weg van huis.
Een man moet immers een hobby hebben.
En kunde zelf niks fatsoenlijks spelen,
bende toch lekker bezig mee duh muziekmannen.

Men recenseert in blaadjes,
vaak op schoolkrantniveau,
men gedraagt zich als de Bluespolitie,
dat mag wel en dat mag niet.
En het mooie is dat men vaak een muzikale achtergrond heeft,
die bij vader Abraham is blijven steken in de mosterd,
met het enige blue,
het blauw van de smurfen !

Men lult elkaar freeeeeeeeeeeekwent na
en we doen allemaal hetzelfde analoge ruitenbloesje aan
en dan zijn we weer helemaal terug bij de Bloes.
Plukken mannen de katoen staat hoog!

Vraag een gemiddelde barman of de band goed was,
veel literkes getapt, de band was okay.
Kort door de bocht maar wel door de bank,
ook genomen :)
En genomen worden kan openbarend werken :)
Een barman vindt alles fijn,
zolang het maar ajumt en beweegt
en het de bierpomp doet stromen.

Ouder worden sucks.
Maar het lollige van ouder worden is wel,
dat je alles op tijdsafstand in een retroperspectief kan plaatsen.
Met onze toen best wel succesvolle band: Take It For Granted,
moesten wij regelmatig bakkeleien met die Bluespolitie.
Wij bedienden ons van diverse stijlen,
net zoals het petje stond.
Probleem oplossend spelen noemden we dat :)
Spannend, uitnodigend en leuk voor onszelf!
En leuk voor onszelf betekende ook leuk voor den Mensch.
Men vond ons dus vaak niet Blues genoeg,
we leken namelijk teveel op Take It For Granted :)
en de Rockdivisie vond ons dan vaak weer juist te bluesy.
Die bekrompen stijlvastheid is zo kenmerkend voor de Benelux.
Tip: Nooit in discussie gaan.
And again who gives a fuck,
we hadden immers nooit beweerd dat we een bluesgroep waren.
We maakten muziek en daar zat van alles in, ook Blues.
Tja dat maakte het lastig, als je er een etiketje op wilde plakken.
Want dat doen ze graag, etiketteren,
anders raken ze in de war :)

En letterlijk heb ik eens over ons gelezen!
Letterlijk geciteerd:
“Blues met een vrouw op bas en zang, laat me niet lachen.”
Die haantjes bekrompenheid, moest helemaal bijgesteld worden,
als wij voorbij waren gekomen mee ons driejen, het trio TIFG.
Want onze Netty baste hele hordes bassisten naar de Kingdom Come Kloteh hahahha
en dan erbij zingen ook nog.
Moeteh maar eens probereh :)
Ik kan het niet, kunde gij het? :)
Ja een beetje reggae bassen, als ik er bij blow
en als de tekst niet al te moeilijk is,
dah lukt nog wel....  :)
Bietje pompom op de tel.

En met open armen omarmde men dan weer het zoveelste kloonbandje
mee wah Jimi, Rory, Stevie en the old familiar dreuntjoentjes,
want dat was dan blues..............
Anyway wij bleven ons ding doen
en we deden geen druppel water bij de wijn,
sterker nog wij dronken helemaal niet hahaah,
soms stiekum
en dat we hielden nog eens ruim 12 jaar vol.
Leuke albums mogen maken en lekker gespeeld.
Ok Moi.
Bovendien was Rory een soort heilige voor me,
daar ga je toch geen liedjes van coveren,
dat kan slechts 1 iemand en dat was ie zelf.
Het letterlijk proberen na te spelen, foei.
Ge staat niet alleen voor lul maar het is ook een soort schennis.
Laat dit je niet weerhouden om inspiratie op te doen.
Maar geen gemess with the kid.
Op surrogaat zit eigenlijk niemand te wachten.
Verzin oew eigeh ding, of ga in een dansorkestje speleh.

Ik kan wel namen noemen,
maar ach over de padvinders niets dan goeds.
Mensen die ons voor het Block zetten,
die ons niet recenseerden omdat we niet Blues genoeg waren,
ach die mensen deden we al snel Wisse hahahaha
Maar diezelfde mensen stonden wel te swingen in Den Burg Texel Blues,
waarbij wij de festivalgangers trakteerden op onze structurele herrie.
Wat een vet bandje was dat TIFG bijdewee.

Maar die swingers plaatsten dus geen recensie,
want tja niet Blues genoeg, het format Hè Hè :)
wat een smal hersenpadje moet je dan toch hebben.
Want de hele hut stond op z’n kop daar in Den Burg.
En dan praten we niet over het hutje van O.T.

Recensies boeien natuurlijk niet echt.
Maar voeden wel die mensen,
die zelf dan niets hoeven te vinden.
En dat zou zo maar eens meneer de programmeur kunnen zijn.

Dus het betekent werk voor de band,
als ie ‘n goed stukkie krijgt in ‘t muzieksuffertje.
Maar ook hier vinden we goede recensenten en goede programmeurs,
naast sukkels en wannabees.

De ervaring heeft mij geleerd,
dat een recensent heel vaak een net-niet-muzikant is.
Een frustie die het zelf net niet voor mekaar kreeg in een bandje
en derhalve zichzelf met de pen profileert
als de grote quizmaster, de kenner en I am in control.
Menseh die ge nodig het,
maar die ge eigenlijk wel kunt schieteh.

Waarom dan toch?
Toe vertel oom Leo.
Ze profileren zich over de rug van andermans werk,
ze weten immers  hoe het moet,
want dit is goed en dat is niet goed.
Ze verabsoluteren wat ze persoonlijk vinden.
Het is zus en zo en ik vind dah....
terwijl alles wah ge vindt moeteh op het politiebureau afgeven.
En ze willen laten zien hoe erudiet onderlegd ze zijn.
Het is wel fijn voor ze dat er spellingcontrole is,
want de meesten beheersen de eigen taal beroerd.
Kwa stijl niet te vermommen,
dus dah de zelfinhoud ophoudt bij een selfie op FB.
Kortom het zijn nare mensen hahahaha
Vervelende nag nag nag zeurpieten met matige opstellekes.

Maar Leo wah dan toch?
“Das lastige materie jongeh.”
Die precaution-zorg voor vriendjes uit de scène die oe kunnen helpen,
is dus niet onbelangrijk.
Netwerken is het halve werk namelijk.
Chique bij iemand in zijn reet kruipen zonder dat het opvalt is het credo.
Het schuppen tegen de schenen van de heilige huisjes van de gevestigde orde,
is niet bevorderlijk om aan de speelbak te geraken,
want je wordt dan al snel zelf weggeturfd als een arrogante lummel.
En die zullen ze eens een toontje lager laten zingen.
Gij komt nie verder dan oew repetisiekot :)

Ze vinden het niet fijn als je het niet me ze eens bent.
Dat geeft namelijk strafpunten :)
Je moet mekaar goed vinden dat is de voorwaarde.
TIFG heeft nooit te klagen gehad,
lovende pers, for what it is worth
en een mooie agenda.
Maar het was een spelletje,
hoe om te gaan met de veelal witnix-nitwits.

Omzeilen, redigeren en de bal spelen werd het spel.
Wat een gefrustreerde lul is die Dirveh geworden hahahaha.
Niet gewordeh hoor,
ik was dat altijd al hahaha
Ik kom nauw pas uit het kastje mee alles.
LOL
Ech nie...
Ik stak mezelf nooit onder stoelen en banken :)
Lees dit maar eens
en get of your high horse,
mochteh int bezit zijn van ‘n paard :)

En zo zijn er nog veel meer van die lieden,
die de geheime dienst uitmaken.
Want er lijkt een soort grote gemene deler te bestaan,
een soort collectief in het goed vinden van dezelfde namen
en dat ook nog eens simultaan.
Wat een toeval :)
Alsof men het elkaar influistert en twittert  hahahah.
We programmeren het liefst ver vooruit.
Want net als met het boeken van vakantiereisjes, kan dah wah voordeliger zijn.
Vervolgens wordt het gepresenteerd als de geniale vondst kwa originele line up.
Wij hebben onze hand weten te leggen op Dappere Dodo en de Blueskroketten.
Ut kostte wah, maar dan heddeh ook wah :)
De code is het samen delen van dit gedachtegoed
en het met elkaar grosso modo eens zijn.
Anders val je uit de familieboot,
die wel mag schommelen,
maar die niet te zeer mag rocken hahahaah.
Dah haddeh ze eens tegen Sjimmie Hendriks moeteh zeggeh,
stelletje achterlijke gladioleh:)
Sjimmie had de hele boot ondergekotst,
wat die later dus ook letterlijk ten uitvoer heeft gebracht.
Wat een prachtige muziek had deze man nog kunnen maken.

NL hokjesland
en
NL nalulland.
Veelal dus dezelfde namen scanderend.
Liefst Gallagaher,Hendrix en SRV-klanken op het repertoire.
En niet te vergeten dat ene loopje van BB King natuurlijk :)
just kiddin’
Een haantjeswereld met hier en daar een per ongeluk,
terloops doorgelaten vrouw.
Yeah Blues !
En dat jaar in jaar uit, jaar in jaar uit.
Een behoudend wereldje  dus kwa diversiteit.
Niks emancipatorisch aan.

Ik heb met buitenlanders mogen werken,
met een mooie naam en dito faam.
En ik kwam er na een aantal avonden achter,
vanuit de coulissen ut spul gadeslaand,
dat het voor 99% een ingestudeerde act betrof.
Een trucje.
Heus waar.
Avond aan avond precies hetzelfde
met nauwelijks ruimte voor improvisatie of variatie.
Terwijl TIFG songs nu juist speelde rond een frame,
met steeds wisselende uitkomsten.
Dit dus versus een haast top40-band benadering,
een replica zichzelf herhalend invullend.
En juist dit soort acts werden als innovatief & great geduid,
in de schrijvende pers.
Zelfs een draai van 180 graden om de as,
met simultaan een ingedrukte tremolo handle van de gitaar,
zat avond na avond precies op dezelfde plaats,
kwa zgn. spontaan dansje :)
Om maar eens wah spontaans te noemeh :)

Voor de goede orde,
ik kan het maar niet genoeg benadrukken,
Amerika  is dat! daar waar de Amerikanen wonen.
In mijn jeugd :) ook wel,
het grootste kutland van de wereld genoemd,
zeker kwa cultuurbarbarisme
en sinds de Marshallhulp na WO II :)
de  hoeksteen van onze moderne samenleving,
om het gitaarke ook hier vooral whatever amerikaans te laten klinken :)
Het huis werd gezet voor de copycat.
En dat rijmt, net als raket op kroket en retteketet.
Men zet de toon en niks van het Vietnamprotest is blijven hangen :(
Waar is het Amerika van de imperialistische grootheid gebleven?
Iedereen die een beetje hip was @thattime,
was op zijn minst kritisch.
Maar kritisch zijn we al lang niet meer.
Meer dan ooit wordt er voor ons gedacht.
En we laten voor ons denken.
Slachtvee zijn we hahahah :)
En we knikken er nog interessant bij ook,
ja dat ook nog eens, of het al niet erg genoeg is.

En wah doede gij in de muziek?
ik?
Ja gij?
Ik doe Americana,
wah?
wazdahnou?
ik doe Amerika na...
Oh...........
Betekent het dah?

Americana als woord geeft tegenwoordig pluspunten,
kwa authenticiteit en
“Hee nou gaan we het echte ding beleven.”
Er is een hele stroming aan opgehangen.
En het begint allemaal op elkaar te lijken.
We vloeien tegenwoordig naadloos over,
van de  ene neuzelende geweldige singer-songwriter in de andere.
Allemaal even goed,
zo goed dat ik ze niet meer kan onthouden kwa individueel anders zijn.
Ook daar hebben we een eenheidsworst in gekregen
en ze hebben ook allemaal een prijs ontvangen voor being the best in iets :)
Het is teveel en vooral ook teveel van hetzelfde.
Misschien komt het ook wel door die scholen,
waar je rock, blues en singer-songwriter kunt leren als studierichting.
Met als resultaat heel veel afgestudeerde Jimi Hendrixen en Stevies.
Allemaal goed spelend met de juiste sounds en de juiste hoed.
Maar een ding als bijv. bluesrock is geen instituutding,
het is een naschoolse activiteit :)
Het is een straatding.
Daar geraak je tot individualisme en de ziel.
Zelf het pad ontdekken.
Het gevecht.
Bloeden, huilen en niks te vreten hebben zijn voorwaarde,
zo af en toe dan hahaha :)
Ge moet ut nu ook weer nie overdrijven.
Don’t you overdrive baby hey! :)
Maar as ge door pappa mee de gigbag naar het station wordt gebracht,
om te gaan studeren aan de rockacademie,
dan zulde het nooit voelen.
Want velen gaan U dan voor met dezelfde perfecte sound.
Ge zult de drift moeten vangen.

Het is dringen geblazen door ‘n overkill.
Er kan bijna geen existentie meer ontleend worden,
aan het beroep van “rockert.”
Geen zout in de pap. Bah! smerig pap.
Met hier en daar een sterretje aan het firmament, ‘t uitzonderingske.
Alles bij mekaar ritselend,
moet je in 3 bandjes tegelijk spelen
en op Marktplaats babykleertjes verkopen,
wilde ervan kunnen tanken.
Tenzij je gaat spelen in het Noord-Hollands Oliebollenkraamcircuit.
In zoverre is dat nu de echte Blues geworden,
als we het dus hebben over de arremoede :)
De geestelijke arremoede, dat dan weer wel.

We dwalen af :) Terug naar O.T.H.

Haddeh helemaal geen zin in gesjouw mee hout,
kwam al snel de mondharmonica int zicht.
a.k.a. the Bluesharp.
Het woord harp zaait verwarring,
let op! het zet U op een verkeerd been.
Er is weinig harp aan.
Zonder leesbril is het een lastig dingske om te vinden.
Hij past gemakkelijk op de achterbank van een middenklasser,
de harp daarentegen wordt vervoerd met een dubbelassige aanhanger.

Ennieweg.
De bluesharp, brengt een geluid voort,
dat wij allen nog kennen van de tune van Swiebertje.
Adem in en adem uit.
Adem in adem uit.
Ook dit noemt men muziek maken.
Een enkeling excelleert en voegt daadwerkelijk iets toe.
Echt dat is een happy fewke met een eigen stijl.
Ze zijn er,
maar ge moet ze met een zaklantaarntje zoeken.

‘t gros van de meute ventileert mateloos milieuverontreinigend.
En dat onder het mom van : “I play the blues man.”
Men weet van geen ophouden
en men galbakt er schier eindeloos pentatonisch op los.
Zonder kop noch staart.

Je kunt hem dwars in je mond zetten,
oppassen niet inslikken!
en adem er fors doorheen,
want elke toon kan in principe,
deelnemen aan de song :)
As ge maar op tijd stopt mee ademen.
De stilte bepaalt hier het verhaal hahahaah.

Wees eerlijk iedereen heeft zo’n mondorgel gehad,
want een kazoo vonden we te lullig.
Moeilijkheid was ook
dat je een A moest kopen om in E te kunnen spelen.
En alle Blues in Brabant stond in E vroeger hahahah
Kijk dat was dan weer wiskunde van een hogere orde.
Mijn eerste schreden zettend en blazend,
betrof: “Mean Old World” van W.Jacobs,
maar ik rookte als een kettingzaag dus het moest van de setlist,
vanwege mijn hyperventilatie aanvallen.
En dat was ook maar beter zo voor de blues.
Ik miste het wel dat zuigen en ook dat blazen :)

Als liedjesmens moeilijk te verteren.
Adem in adem uit.
Adem in adem uit.
Ge moet ze gewoon afpakkeh in de pauze
en ze verstoppeh die kleinnoodjes,
achter ‘n zangbox.
Mocht er een kanaal lopen langs het café waar ge speult,
hup in het kanaal ermee.
Wat denkeh ze wel nie,
ze komen een beetje afgezeken tegen een uur of half 11 ‘s avonds,
de band heeft dan al vanaf 4 uur ‘s middags het zweet in de bilnaad staan.
Ze trekken dan zo’n metalen koffertje van de Kwantum open
en daar liggen ze dan de chromen DNA-rakkertjes,
gesorteerd in alle toonaarden,
want ze zijn nooit voor 1 gaatje te vangen,
want ze zouden eens een liedje moeten skippen:)
En maar smoelschuiven
en na afloop niks mee opruimen
en dan nog op de drempel durven te roepen,
as gij de kabels staat op te rollen,
het was te gek,
tot de volgende keer :)
En dat noemen ze dan een gastoptreden.

Ennieweg
zolang as ge maar die 12 maten speelde
en over de katoen van toen toen toen zong,
was je op deze Deep Down Road goed bezig
en het deed er verders nie zoveel toe, met de juiste hoed op :)
En dat is op zich ook mooi!
Een onschuldig tijdverdrijf.
Een fijne hobby.
Het brood uit de mond stotend
van hen die niks anders hebben dan The Blues
en die ervan moeten eten en veul drinkeh.
Want The Blues heb je.
To have the Blues is het.
Er is geen tussenweg.
Wat dat aangaat is het net zo Shakespeariaans
als to be or not to be.
Door de week een keurige baan met aanzien
en in het weekend the blues hebben,
is niet de oorspronkelijke bedoeling.
Blues is a way of life.
Dit versus de mooiweer-muzikant.

Maar er zijn er,
die er zo in geloven,
dat ze denkeh een reïncarnatie van O.T. zelf te zijn,
alleen het Hutje is ver te zoeken. :)
De bluesharp is aanstekelijk.
En tevens een mooi Sinterklaaskadootje.
Echter.
Bluesharp niet te verwarren met bluesherpus dus,
want zo viraal kan het dus zijn,
Er zijn echter te gekke muzikanten op het dingetje,
veel ouwe Amerikanen natuurlijk,
kwa modernen vond ik Blues traveler te gek
en natuurlijk in NL Kim Snelten, Pieter van der Pluijm
en nog een handvol.
Maar het gros moet hem echt begraven in de tuin,
of boven op zolder de harp beademen met de jaloezieën dicht.
Toots dat maar eens :)
Ook zo’n held.

De slide vervolgend hahahah,
over uitglijden gesproken....
Het echt, echte mooie was,
ge kont tijdens het speleh met de flessennek
met 1 hand blijven doorplukken.
Een winwin situatie voor zowel werkgever als werknemer.
De zweep kwam er steeds minder aan te pas :)
Ja, de klad kwam er in.
En werd geheel overbodig toen we veelal overstapten
op de percussieve blouses,
blouses die knetterden als ze over het hoofd werden uitgetrokken.
Ons vader noemde dèh staande elektriciteit.
Hetgeen mij bevreemde,
hij knetterde namelijk ook as ge er bij zat.
Liggend was lastiger.
Zie hier een tijdperk van kunst van ‘n geheel andere orde brak aan,
het nylonbesnaarde tijdperk :)

In elk geval met onze sound hoefde er geen katoen meer geplukt te worden.
Oh waren we maar eerder geweest met deze laidback versie van the slide,
de katoen zou spontaan in het mandje zijn gesprongen,
op de vlucht voor de zoet gevooisde klanken van TIFG
met onze Joan Net op de Strepsils,
John op dun Slide
en Good Old Peter op the battery with his FromBommelshoes, playing the blues.

Luister naar een gehele eigen interpretatie van “ons” toenmalige katoenplukkeh in 1995.

ps
Na het glazen tijdperk
kwam het ijzeren tijdperk
en maakte de metalen slide zijn  opwachting.
Of is het haar opwachting?
Van mij mag het vrouwelijk zijn,
want laten we eerlijk zijn,
de goddelijke slide van Bonnie Raitt
geeft toch alle blueshaantjes het nakijken.
Dit voor de goede orde,
omdat na introductie van  het nylontijdperk niets meer zeker was
kwa oude waarden, laat staan normen.
En waar ging dit over?
Jawel
O.T.H. de pappa van de slide

tot slot
Wiki says
Op 10 November 1967 speelde de Jimi Hendrix Experience haar enige concert in Nederland. Eerder die dag speelden ze voor het VPRO programma Hoepla en in Maart 1967 waren ze hier voor Fanclub van de VARA, maar het enige optreden was in Rotterdam in de oude Ahoy Hallen.

I could have had religion.
Maar ik had meer aandacht voor mijn vriendinneke uit Sint Oedenrode,
die meer indruk maakte.
Ik kan me niets herinneren, sorry :)

Mijn toen bijna schoonvader hahahaha,
de uitvinder van de relativiteitstheorie,
aan de keukentafel met zijn allen aan de koffie,
groot brabants gezin,
zo’n gezellig gezin van Omroep Brabant
de hele dag worstenbrooikes en met een rood wit geblokte sjaal om rondlopen  :)

gespreksonderwerp :
Het laatste uitgebrachte album van J.Hendrix
en het aangekondigde  nov. ‘67 concert.

Hij ving wat flarden op van het gesprek
en hij vroeg:
“Van welke Hendriks is dah dur inne?”

vertaald levert dat op:
“Van welke Hendriks is dat er eentje!”

hahahahah

“Van welke Hendriks is dah dur inne?”

Immers het halve dorp had als achternaam Hendriks
SCHITTEREND die betrekkelijkheid.
Welnu als dat geen blues is.

En nu?
Hoe is het nu met de hedendaags Blues gesteld?
De moderne Benelux-Blues speelt voor fooien.
Ik mocht andere tijden meemaken, waarvoor hulde bloemen en gebak
Men komt tegensworigs afgezeken met een complete PA en geluidsman,
voor een habbekrats, onder het mom van het is crisis.
De hele markt is naar de kloteh,
want idd mensen spelen voor een pak Lassi Toverrijst en een boekenbon.
Dat is dom en respectloos en het haalt de muziekscene onderuit,
Ge bent al snel een uurke of 8-10 bezig met een gig, reizen, wachten,shoarma of nog erger Macaroni op locatie, bereid door goedbedoelende jongerenwerkers.
En dat lieve mensen allemaal tegen minder dan het folderbezorgtarief.
Dat is de straf voor het maken van eigen muziek.

In het Top40 circuit is de spoeling ook dun geworden,
maar dat kon niet uitblijven ook :)
Ik heb het een jaar of 2 gedaan
en ik kreeg er Mariaverschijningen van
en ook zat ik vaak aan de Rennies.
Want ge bent muzikaal behang.

Neen het toverwoord is nun deejay als uitkomst,
hij komt alleen,
ge het geen rommel op het podium en toch un bak herrie :)
Verder wil ik daar geen woorden aan spenderen,
omdat ik het geen muzikant vind.
Hij draait plaatjes en rommelt wat mee samples en ritmekes.
Als ik met mijn lul apparatuur kan bedienen en met mijn handen kan gaan staan te zwaaien, is dat toch duidelijk van een geheel andere orde, waarvoor sorry.

Maar in een band spelen blijft magistraal machtig en magisch mooi.
Alhoewel “men” een bandje 9 van de 10 keer ziet als een hobby.
Vandaar het verkleinwoord bandje. Iets kleins.
Ik ben al op jeugdige leeftijd veel van die hobbyisten tegengekomen in bandjes :)
Toen we een jaar of 16-18 waren,
terroriseerden we Noordoost-Brabant op onze Puchs.
En het kon zo maar zijn dat we richting Schaijk vlamden naar “het Beatpaleis” Tegenwoordig ”De Raaf” geheten.
Dat komt denk ik van stelen als de raven,
Schaijk ligt immers naast Oss. hahaha,
just kiddin’

En....
Het kon zo maar gebeuren dat je daar per ongeluk Fleetwood Mac,
met Peter Green tegenkwam, op zijn burst les paul uit de 50’s,
die naderhand naar Gary Moore is gegaan, en die tonnen doet tegenwoordig,
of  bijvoorbeeld Pink Floyd in de A Saucer full of Secrets era,
1968 met de eerste vloeistofprojecties.
Of Spooky Tooth.
Geen woord van gelogen.
Ook in Zaal de Pas in Heesch.
Avontuurlijker kon niet.
Allemaal in de beginfase, hoe leuk is dat?
Naderhand zijn het bijna allemaal spelende miljonairs geworden.
En het miljonair zijn heeft achteraf ook zijn schaduwkanten,
want velen maakten ruzie met elkaar,
om elkaars vrouwen.
Want het meisje bleef toch belangrijk.
Maar dah kon toen dus nog menschen :)

Twas een infrastructuur die als vanzelf leek te marcheren.
Ach er zat toen ook wel iemand achter de kassa,
maar de mensen konden het bijna allemaal zelf ontdekken.
Er viel niets te lezen op het internet.
Laat staan dat er sprake was van een industrieel karakter,
met alle manipulaties en reclames die daarbij horen.
Hoofddoel nu........
is de mensen langs de kassa te voeren,
welke kassa dan ook.
Wanneer ging die onschuld verloren?
Zo had ook het dorpje Zeeland zo’n dancing,
waar beroemdheden optraden.
En niet te vergeten de Pul in Uden,
waar Magna Carta zo maar afwisselde met the Soft Machine
en noem de toetie.
Prachtige concerten en allemaal goed betaalbaar,
voor de vakkenvullende student.
De prijzen van de kaartjesmob zijn nu echt to much torenhoog.
Das nie normaaaaaal, das toch nie normaaaaaal meensche.
Er was  toen geen prijsbepalendsyndicaat.
Geen dictatuur van concertorganisatoren als Mojo.
Want als iets geen mojo heeft dan is het mojo,
het gaat alleen maar om poen.

De uitkoopsom van The Stones Pinkpop 2014,
daar kun je zoveel “leuke betere” bandjes voor laten spelen :)
Dat moet je gewoon niet betalen, dan maar niet.
Want aan alles komt een eind :)
As ge levende legendes wilt zien gade gewoon naar Madame Tussauds,
mee nun walkman up, mee jouw favoriete muziek.
Want het is ook nog maar de vraag wie er allemaal precies staat te spelen
achter de gordijnen hahhaah
Want er wordt me een en ander afgefopt.
Om maar te zwijgen van de maffe secondaire eisen in het contract,
die ze gewoon kunnen stellen omdat ze The Stones zijn.
Wat een onzin,
heeft niets meer met de oorsprong te maken,
maar alles met decadentie.
Dat siert niemand.
Het valt te rangschikken onder de nukken en grillen
van een hedendaags Zonnekoning
Mick den Uurste foei Mick den Duurste.

Niks was echt grootschalig.
Nauwelijks festivals.
 'Flight to Lowlands Paradise'. ‘67 en Kralingen ‘70
En de festivals die er waren, waren heel overzichtelijk,
als was je op bezoek bij one big happy family.
Nu stampen ze hele Asterix & Obelix dorpjes uit de grond.
Met zoveel side entertainment
en zoveel podia en zoveel plees en zoveel vreettenten,
dah ge mee een plattegrond aan de slag moet om bij een act te geraken.
En eenmaal daar aangekomen zie ik menig mens denken,
kon ik het maar thuis in HD breedbeeld zien,
want het geluid waaiert alle kanten op
en de pupkes mee gitaren zijn te miniatuur.
Ik zie liever een bandje :) cosy bij mekaar staan,
dan dat ze een half tennisveld moeten overbruggen
om non verbaal met mekaar te kunnen communiceren.
Maar er zijn er ook die het te gek vinden,
ze halen het bier per meter in een plank met gaten
en kwa decibellen komen ze zelfs bijna boven de muziek uit.
Viva La Musica.
Om te spelen op zoiets is ook een ramp,
alles moet vlug, linecheck, gort droge monitors, niks lekkere sound,
het geluid bindt zelden zoals in een kleinere zaal wel het geval is.
Maar ja ge moest er aan meedoen, het is hardlopen of stilstaan.
Laat mij dan gewoon stilstaan
bij lekker intiem genieten van de muziek @thattime.
Ge kont de mensen gewoon aanraken
en ge kont er ook nog een praatje mee maken,
zonder dat je in mekaar werd gepunkt,
door een security kleerkast met anderhalve hersencel.

De echte bandjescultuur was dah.
Aankomen met het gehuurde VW busje.
Grappen en grollen en onderbroekenhumor en meelbieterij,
blij voor ut eerst, na de winter, in de wei :)
Tegenwoordig zit eenieder op z’n iPad en op z’n smartphone te kloteh.
Lekker met zijn allen alleen op stap.
Het oogt allemaal snel en gelickt op ut websiteje,
maar het echt spontane avontuur is finaal naar de kloteh.
Een bandje moet niet te strak zijn,
het moet ook kraken in de voegen en een beetje rammelen.
Dat hoort erbij!
Als ik iets van plastic wil dan ga ik naar Bart Smit.

Ja vroeger was alles echt wel beter hahahaha
En viel er heus meer te lachen hahahahaha
Toe vertel Oom leo vertel ons meer, we willen meer.
laat ons lachen,,,,

Tegenwoordig wordt alles gehypet
en vervolgens wordt het niet lang daarna een wegwerpartikel,
als het zich niet schnell bewijst,
eenmaal over de datum zulde mee iets nieuws moeten komen.
Komde te vaak mee iets nieuws,
wah nie schnell iets doet,
hoefde helemaal niet meer te komeh.
Blijf maar weg :)
Ook mooi!
En het circus begint opnieuw.
Je bent zo goed als je laatste dingetje.
Dus niet inkakkeh......

Het zendtijd kringetje van mensen met een publieke mening, is klein,
veelal steeds dezelfde namen maken hun opwachting.
Ons kent ons, een elite selectie uit de Nederlandse samenleving,
geen dwarsdoorsnede, echt niet.
Wel met ‘n kleine variatie onder de mindere Goden
en allemaal staan ze te popelen om op de buis hun medezegje te doen
o.l.v. de opperstalmeester, his masters voice.
Zij dicteren o.a. de muziek in de media, waar we op moeten letten.
Een collectieve esthetiek.
Je ziet ze dagelijks voorbij komen o.a. bij DWDD,
ze helpen mekaar daarbij aan werk,
noem het een baan:)
Meestal dus dezelfde koppen.
Die mevrouw met de bril,
die ex-voorzitster van de Tweede kamer,
zo’n heel narcistisch mens
die zo gewoon mogelijk modern probeert te doen,
wat voegt die toe?
Hillemolneks.
En dan die steeds terugkerendeTom Knal,
met z’n Sam is nag nag nag leaving Home
en zijn broze romantiek in een beatlejasje
met nog net geen baard in de keel,
daar snap ik ook helemaal geen reet van.
Leuk bij Kinderen voor kinderen,
maar wat een laf HAVO-bandje.
Das toch niet de belofte,
zoals dat ariebombarie steeds wordt aangekondigd.
Die Douwe Bob, das the real thing.
Die gaat ook van huis, maar die zevert er niet over.
En dan die Pram,
die je regelrecht in de handen van een Wilders drijft,
onaangenamer kun je ze niet vinden.
Wat een kwèkkerd en wat een druktemaker.
Bijna net zo erg als een bluesharp in verkeerde handen :)
Een frequentie die zich opdringt ook al probeer je hem buiten te sluiten.
En tot slot en dan ga ik er mee kappen!
Hoe fijn is die Filemon?,
wat heeft die man nu te melden?
De gemiddelde buurjongen in mijn straat is interessanter.
Zo’n voornaam doet iets aparts vermoeden,
maar dat valt bar tegen in werkelijkheid hahahah
Wat een slaapverwekkend mannetje.
Allemaal mensen met een eigen wikepedia pagina.
Waarin precies hun doorbraak staat vermeld.
Hoe het met de dieren is gesteld.
Echt waar?
Echt waar!
Echt waar meneer de uil???????
Een doorbraak waarmee denk ik dan?
Met luchtverplaatsing?
En gij dan hoor ik ze denken.
Ja gij.
Ja wat is daarmee meneer?
Ik ben nie op tv,
ik ben de consument hahaha :)
En dah wil nie zeggeh dah ge niks te ja  en te nee knikkeh het :)

Als het allemaal zo erg is,
kijk er dan niet naar.
Maar....
Er is ook veel leuks te beleven.

Ach....
Genoeg lollige topics en
Mathijs is ook best een lieve man:)
Tja het format.
Het werkt blijkbaar.
Want we zien steeds meer mensjes muziek maken op tv.
En dat moet je toe juichen. Das goed.
Zelfs de salonsocialisten P & W hebben een entertainment blokje erbij.
Ja die stoute kijkcijfers toch.
Meer music is minder gelul.
Mijn lieve vrouw zegt tegen me:
“Zoude dèh nou allemaal wel zeggeh?”
“Ze vindeh oe toch allemaal al zo’n moeilijk menneke”
“Daar maakte geen vrienden mee”
“Wah!” zeg ik
“Ik heb bijna 5000 echte vrienden.”
“En ze komen allemaal op mijn verjaardag.”
“Maak je beide borsten maar nat.” :)

Maar het lijkt dus op kruisbestuivende werkverschaffing.
Waar zouden deze mensen zijn,
als er geen creators en initiators zouden zijn.
Wat zouden ze in hemelsnaam moeten gaan doen met hun leven?
Want zelf creëren ze niks wat nadere bespreking behoeft.
Ze beheren andermans gedachtegoed.
Ze brengen ordening daarin aan.
Dat wil zeggen de redactie en soms zijn ze dat zelf :)
Ze treden bespiegelend op.
En ze leggen het uit aan de mensen, de kijkers in dit geval.
Alleen de keuze van de onderwerpen al,
impliceert een stellingname.
Daarmee vaak een waardeoordeel uitsprekend,
waar de consument zijn of haar gedrag op kan afstemmen.
Veelal vertaald in;
kopen, niet kopen,
gaan, niet gaan,
meedoen, niet meedoen,
iets vinden, iets niet vinden,
Kortom uiteindelijk toch het trekken van de portemonnee :)
Veel geld is involved.
Het zijn geen idealistische boodschappers.
Ze zitten er puur voor de poen, onder het mom van vul maar in.
Want geld is ordinair :)

Maar als je niet bij De Wereld Draait Door bent geweest,
ja dan.............stel je niks voor.
Daar verdeelt men de punten onder hen,
die door mogen naar een volgende ronde op de cultuurladder.
Die minuut spelen zou voor mij net voldoende zijn,
om het plectrum uit mun portomonette te halen. hahahah
Maar wat een goed snel format,
ge moet bij de les blijven want je mist zo alles.
Even pissen is er niet bij.
De autocue dicteert het tempo, ik zie het graag :)
Deze logopedische articulatietraining.
En voor de ouderen onder ons ook een goede hersentraining,
net als bij Omroep Max.
Ik heb mezelf erop betrapt,
bij een poging een uitzending samen te vatten,
dak echt mee nun bek vol tanden stond.
Ut gut veel te schnell voor me,
wat ik dan wel weer fijn vind dan :)
Want sommige dingen moeten niet te lang duren.
Ik moet immers naar bed,
ik kijk het alleen na twaalven.
En mun blueswekker loopt vroeg af.

Ook educatief kan het programma een opstekertje zijn.
Maar toen ik hoorde dat de presentator, Piet Veerboot,
verkoos tot de beste  zanger van Nl,
ging er toch een alarmbelletje bij me af.
Ho ho ho tot hier en niet verder!
Sure he’s a cat, no one's gonna argue with that,
maar de beste zanger van NL? :)
Dat was toch Ronnie Tober?
Want in die orde van grootte moeten we het toch zoeken vrees ik.
Maar vooruit een mens mag zich vergissen en alles is smaak,
ook als die slecht is :)
Dus mensen wees kritisch en blijf bij de les,
niet alles wat de meester dicteert spoort.

Ook moet ik in het verleden iets hebben gemist m.b.t. Johnny Cash.
Wij vonden die toen helemaal niet zo te gek,
als de media ons nu willen doen geloven.
En met mij vele hippe tijdgenoten.
mmmmmmmm Hebben we het wel over dezelfde man?
Google maar eens op Why Johnny Cash Is Overrated!!!
Vertaald levert dah op:
“Over het paard getild, twas immers nun echte koibooi.”
We moeten dus niet alles geloven wah op de televisie kompt :)
Kijk hier heeft de reactie duidelijk haar werk laten liggen.
Die dachten ook het komt uit Amerika en het zong.
Ge moet nie alles gleuveh,
wah de ploatenmaatschappij flyert,
die willen alleen moar oew centeh afpakkeh!!!!

Die haast heiligverklaring van Johnny Cash,
behoeft dus echt wel enige nuancering,
Hij is niet de genie die wij moeten denken die hij was.
En de film “Walk that line”
als bron leuk voor wah romantiek mee chips op de bank.
Maar iedereen die een beetje modern was in de muziek toen,
moest daar toch niet al teveel van hebben @thattime.
Je hield bijvoorbeeld niet van Zappa en Johnny simultaan.
Op een beetje vlot partijtje was het ofdeen ofdander?
Weinig cashflow op mijn feestjes
en ik bewoog mij zelve toch in the scene.
Een echte postume opblazing moet ik hier constateren.
Maar the times they are a changing,
want nu blijkt hij achteraf,
de man int zwart,
de pappa van het kunstmineurlied,
met de zwaartekracht van het leven te zijn.
Welnu dat zoude nog eens aan zijn familie van toen moeten kunnen vragen :)
Alhoewel de legacy zal hullie geen windeieren hebben gelegd,
de lippen zullen verzegeld zijn, totdat er iemand onterft wordt :)
Die Jan Contant toch :)

The times they are a changing van Bobby Dylan,
dah was de echte held, ech wel lllllllllll!
Bob timmerde als een echte timmerman aan de weg,
zijn naam eer aandoend,
great songs!!!,
waar ge niet overheen kunt komen mee alle cash in de wereld,
ook al zong hij ze als een Meneer de Raaf,
hetgeen ons weer terugbrengt bij  “de Raaf” in Schaijk,
waar het allemaal voor mij begon  kwa cultuuruurtje hahahaha
Ja ja zingen als een valse kraai, ik weet het.
Maar die joint in Schaijk heet nu eenmaal niet “de Kraai”.
En elk cirkeltje wil rond zijn.
Want als ze mij de vraag stelde:
“Het tikt,
het is zwart
en het zit in een boom.”
“Wat is dat?”
Dan wist ik het antwoord.
“Een kraai met een mitrailleur.”
Dat slaat ook nergens op zulde denkeh.
Welnu ik vind van wel.
En een man mag vindeh wat ie wil vindeh, niet dan?

En menschen niet zeureh
dah dih veuls te lang was om te lezeh.
Dah haddeh ok niet hoeveh doen.
Ik veinnut al knap as ge zo wijd zijt gekomeh.........
Dah doedeh allemaal zelf :)
Want niks moet
maar
"Curiosity killed the cat"

Ik rust mee mijn Kees mee dih opstelleke voor vandaag op mijn eigen platformke!

Geen redactie,
tis veuls teveul om na te lezeh hahah.
Heppun mooie zondag wat er nog van rust, rest en roest.
En de volgende keer weer een liedje zonder al teveel begeleidende tekst,
dat beloof ik, want ik ben een homo van weinig woorden :)