Guitar Stories!
Voor mensen die nog lezen!
Volume 2

“Waarover later meer”
uit volume 1
hier het vervolg
in volume 2

Star-Club
21-10-2006
morgen
9 jaar geleden
Hamburg
Thé ! Vintage Guitar Show.
Georganiseerd in het Hamburg Museum.

Tevens een expositie van de authentieke Beatle-gitaren,
gebruikt in hun hits,
Epies als Casino, Rivera naast Gibzonnekes multiple archtops.
Sixties spul.
Famous Fab 4 Tools.

Slechts een select gezelschap werd als standhouder uitgenodigd.
Een showcase.
Elitair.
Internationaal dat wel.
UK, Zweden, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Hongarije, USA  etc.
In een prachtig Jugendstil pand.
Glazen koepeldak.
Gespaard door de oorlog.
Dat noem ik pas vintage.
Welk een schitterende ambiance als decor.

Want laten we wel wezen de! Vintage Show in Veenendaal,
is toch meer de Zwarte Markt zoals we die kennen in Beverwijk.
Armoedige locatie zeker in vergelijking met de vroegere locatie :
Schouwburg de Lampegiet in hartje Veenendaal,
waar je wegzakte in het rode pluche.
Een gitaar klinkt nu eenmaal beter met velours :)
Veel verbouwde rommel en weinig ballotage wat echt vintage is en wat niet.
Veel modern spul ook, naast kruisbestuiving.
Meer rommelmarkt dan vintagemarkt.
Niks mis mee.
Maar noem het dan ook zo.
Geef het de naam die de lading dekt.
Gitaren en snaren bijvoorbeeld :)
Nu is de naam misleidend.

Zurück nach Hamburg.
Wij “JOLI” werden ook uitgenodigd,
samen met 2 hippe snarenlichtende Amsterdammers :)
Immers iedereen uit A’dam is hip hahahaha.
Thé Dutch Delegation.
We hadden reeds met hen samen gestaan op de Soave Italië Vintage Guitar Show.
Met o.a. yes! de gitaren van Steve Howe (Yes)
Een prachtig oud kasteel als showroom.
Velen kenden ons als JOLI, short voor John & Linda.
Kinderachtig duidelijker kon het niet :)
Vanaf 2004 pendelden wij als gipsy's tig keer tig heen en weer
tussen Antwerpen, Brussel, Oldenburg, Hamburg, London, Parijs, Soave, Berlin en Kuuk  :)

Een hele eer en tevens erkenning dat we serieus genomen werden.
Want als ik dan toch genomen moet worden,
dan het liefst serieus :)
De organisatie kende ons van tig andere beurzen
en onze oprechte reputatie en liefde voor mooie authentieke originele instrumenten.
Iets wat je niet komt aanwaaien,
maar een ontwikkeling van jarenlange expertise.
Veel lezen, goed kijken, veel onderzoeken
en vooral veel in en uit elkaar halen.
En......................
spelen, spelen en luisteren.
Een gitaar aanschaffen is meer dan alleen je pinpas door de gleuf halen :)

Een heuse studie.
Geen vage hybride meuk voor de hoofdprijs.
Toelatingsdrempel was dat het geen gitaren mochten zijn jonger dan 1970.
Alles daarvoor dus.
Sixties en fifties.
True Vintage.
Net als ik zelf hahahah.
Mijn geboorthejaar 1951
is moeilijk te scoren kwa gitaar.
Maar lukte me toch in Parijs een Gibson ES 175 uit 1951,
Met desastreuze afloop, waarover een andere keer meer.

Tja....
Het modewoord Vintage.....
Echte vintage !, want tegenwoordig noemen we alles vintage :)
Laten we wel wezen de meeste vintage Fenders na 70
en idem Gibsons halen niet de standaard van de jaren 60.
Vaak rommel voor veel geld.
Hartstikke fijn so far.

Ondertussen had het management van ene heer Jabbs contact gelegd met mij,
of ik bereid was een Snake Skin Red Fender Prosonic aan hem te laten.
Een buizenversterker !
Collectors item vanwege het uiterlijk maar verder vond ik het niks bijzonders.
Flitsend om te zien.
Maar ‘n rode klinkt namelijk niet anders dan een zwarte hahhaha.
De blinddoek biedt uitkomst :)
Okay is goed.
Boeien!
Verder nergens bij nagedacht.

Ik zei tegen Linda boek maar een goed hotel in de buurt,
zodat we niet eerst hoeven te reizen door de stad.
En niet onbelangrijk...... met ‘n bewaakte parking,
dan kon ik de gitaren in de wagen laten.
Het gemak dient de mens.
Bloedhekel aan sjouwen.

Okay so far so good.
Komen we aan via de tomtom bij het geboekte adres,
blijkt dat midden op de Reeperbahn te zijn.
Bij Linda was er geen belletje gaan rinkelen,
in London waar ze vandaan komt,
is nooit zo veel,
op de V1 en V2 na,
aandacht besteedt aan Duitsland en wat dies meer zei. :)
De Reeperbahn zei haar niets.
Nothing at all - gar nichts !

Jemig...........................
De agenten patrouilleren met 3-jen naast mekaar,
de hand op de holster hahahah.
Bonanza :)
Zeer kleurrijk alles, dat wel.
Een crossover tussen de Wallen en Valkenburg.
Voor het hotel was net iemand een shot aan het zetten.
En de Parking was een Herashekwerkje omheind grasveldje,
achter het hotel 3 blokken verderop,
voor eenieder direct toegankelijk zonder rolator.
We hadden zo’n 25 gitaren in de car
en die moesten allemaal naar de derde verdieping met een liftje,
eentje de boel beneden monitorerend,
de ander (ik) zich te pleuris sjouwend.
Okay mooie start.

Daarna een beetje de buurt verkend.
Was essen was trinken.
Mooie wapens overal te koop ook.
You could have fooled me.
Ik dacht oh wat een mooie replica’s.
Maar het waren heuse pistooltjes en pistolettes.

En toen op naar de memorabele plek waar de grote der aarde hebben gegigd.
Thé Beatles, Bo Diddley, thé Who  en noem de toetie.
Jimi Hendrix niet te vergeten.
Maar die had ik al eens ooit gezien in R’dam,
zijn eenmalige concert in NL :)

Thé Star Club.
“Iet wiet waai weg”
Vanished into thin air.
Alleen een gedenksteen met een indrukwekkende lijst namen.
Ook hier heeft de Deutsche Gründlichkeit haar werk naar behoren verricht.
Nu resideert er een China Take Away :)
Ein Imbiss.
Sacred Ground dat wel.

Na het eten, Irish Koffieke,
bleken de Amsterdammers,
ik noem geen namen,
maar wel de hofleveranciers van hip NL,
met een sixstring voor d’r gulp,
bleken die ook ook in het zelfde hotel te zitten.
We kwamen elkaar tegen in de hotellobbey.
Zullen we bakkie doen ce soir?
Doe maar bij ons.
Kan ik meteen blijven liggen.
Bakkie liep uit de hand en om een uur of half 5 vielen we om.
Om negen uur moesten we aantreden in het museum,
jawoool,
om de stand in te richten.
Showtime voor het publiek was 10.00.
Jee we hadden een kater van hier naar Hamburg
en het woord “brak”  war ja ganz richtig hier.
Knetterende knetterende kkkkkkkk harses.
Een paar paracetamollekes en ‘n paar bakkeh koffie
en we waren weer het heertje.
Een heavy dag stond ons nog te wachten
en ‘s avonds zouden we ook nog naar huis rijden.
Ach it’s only rock and Roll :)

Super Show zonder meer.
Den hele dag masturberengitareren,
want zonder geluid geen fluit.
Goede opkomst en goede contacten.

Tegen het middaguur is er wat commotie gaande.
Wer von euch ist John Dirven?
kam ja einer fragen, van stand naar stand gaand.
Tja had wel veel gezopen maar had onmiddellijk in de gaten om wie het ging :)
Om moi!
Ik voelde me ‘n internationale ster hahahahah
Een echte Hamburger......
minstens zoals Kennedy zich een echte Berliner voelde.
Volgend jaar Frankfurt.
Dan zijn we weer een echte Franfurter.
Je ziet je komt een heel eind met vleeswaren in Dld.

Er was iemand voor mij, die naar mij zocht.
Lassss mahl kommen :)
Ja en daar kwam hij.
Herr Jabbs.
Zonnebankgebruind met een mooie lederen gaypet op het hoofd.
Zijn vrouw was erbij met ‘n fraaie opgebonden Oostenrijkse boezem,
zoals ik die kende van de diverse Tiroler softpornofilms zoals Sissi.
Het genre mag ik met mijn Waldhoorn tussen jouw Alpen vertoeven?
Eveneens mooi gebruind en geheel in het leder gestoken.
In zijn kielzog volgde een cameraploeg van nationale tv ZDF
en wat kraaien die altijd achter dat soort lieden aanzweven.

Hij kwam de Prosonic afhalen.
Maar eerst “zahlen”natuurlijk,
want I don’t give a fuck of het de paus is of de melkboer :)
Ik heb helemaal niets met thé Scorpions (zijn band)
en kende er ook helemaal niks van.
Want toen ik tegen Linda zei kende gij een liedje van die gasten?,
floot ze iets van Adriaan van den Berg, White Snake, of zoiets hahaha
Knap dat ze überhaupt een associatie had met fluiten.
Ik kon er geen pudding van maken.

Welnu deze Matthias Jabbs bleek een hele aardige aimabele figuur
en slechts een jaar of 4 jonger dan ik.
Google !
Door het hoge Spinaltapgehalte zou je hem minder jaren hebben gegeven,
maar de zonnebank is genadeloos en rekent af met wishful thinking,
ook al zit de lederen legging als gegoten :)
De kop wordt perkament.
Want die mensen trainen zich helemaal suf om in shape te blijven.
Maar toch het blijft .....
Gewoon een man op leeftijd die is blijven hangen in zijn succesvolle rockartiest-status.
Bol van clichés en haast lachwekkend tigerprintlegging-idioom,
als je de 50 gepasseerd bent hahahaha
Maar geef hem eens ongelijk.
Immers voor significant minder pecunia moet ik helemaal naar Hamburg ahahah.
Want ge kunt toch niet blijven roepen dat het allemaal hobby is voor de lol en de gezellie :)
Gewoon lekker meedoen met zijn allen hahahaah

Hallo John sagte er.
Ik zei hallo Herr Jabbs.
En om het ijs te dooien zei ik
spielst du noch immer in eine Gruppe?
Want mensen ik weet helemaal niks van Nichtenrock.... :)
Gar Nichts.

Thé Scorpions.
Blijkt het nog steeds veeeeeeeeeel big, bigger dan big te zijn in de Oriënt e.d.
Op Volkswagen na een heus betrouwbaar Duits Exportproduct :)
De man is dan ook zeeeeer gefortuneerd
en heeft een mooie vintageshop in München.
En een gitaarcollectie waar je Mariaverschijningen van krijgt.
Hij had mij gegoogled en hij vond mij ook wel in Ordnung :)

Alleen kon hij niks van mij fluiten zei ie :) :)
Das toch mooi meegnomen :)
Hij had het over pfeifen.
Fluiten is pfeifen op zijn Duits
en het leek me dan ook beter om van gespreksonderwerp te veranderen.
Ik zat nog vol van gisteren kwa emoties :)

Hij moest gruwelijk lachen om mijn ontwapenende idiote openingszin.
En das mooi mensen.
Want als mensen kunnen lachen dan zijn ze niet zo dom als ze er uit zien :)
Let wel dat soort celebrities wordt de hele dag gestalked door lieden
die er beter van willen worden.
Een nabijheidseffect dat liefst omgezet moet worden in resultaat.
Niks kunnen maar er dus bij willen horen.
Ze naar de mond pratend met zoet gevooisde woordjes hahahah
De categorie “Ratten”.
Mijn woorden waren zo ontwapenend kinderachtig direct voor hem.
Hij had alle vertrouwen in onze samenwerking voor die middag :)

Maar hij wilde ook van die persaasgieren af en hij zei
Wollen wir ein Kaffee trinken gehen.
Of we een café gingen leeg drinken hahahah.
Ja Ich gehe mit.
Immer :)
Toll Herr Jabbs.
Wel jammer,
want ik was echt wel tussen hem en de camera in gaan staan,
om mijn debuut te maken op de Duitse tv.
Mijn Duits was echt wel beter dan dat van der Rudi Carellllll.
Omhoog, omlaag het pand in
goed de pas erin, de muskieten afschuddend
en men kon ons niet meer bij houden.
En eindelijk waren we z’n 3-jen.
Hij, ik en zijn lederen pet.
De pet die ik nog zo goed kende van de Blue Oyster Club uit Police Academy I :)
Zijn vrouw bleef bij Linda ,
zij spraken samen over de laatste breipatronen uit de “Ariadne”.

Maar niets is minder waar, want Linda........
Ondertussen was Linda met een door ons aangekochte Jazzmaster
op bezoek bij George Gruhn thé Vintage expert van thé USA,
die net een lezing gaf in het gebouw voor jawel alleen maar mannen.
En daar komt dan een vrouwtje aankakken met die Jazzmaster.
We hadden twijfels over de finish vandaar.
LInda opent de deur.
Iedereen draait om.
Geen weg meer terug.
George stopte.
Komt U maar naar voren.
Schuin aflopend collegezaaltje genomen.
Eindelijk ‘n vrouw moet ie gedacht hebben.
Hij ging meteen over tot de orde van de dag
en beoordeelde de authenticiteit van de lak.
Sprayed over een zilveren onderlaag geeft dat effect.
Candy Apple Red met een oranje zweem.
Een onderbouwing van een kwartier.
It’s  a one hundred procent original guitar Lady.
Wij wisten er ook veel van,
maar er kan er maar een de meester zijn en dat is George.
Als George eenmaal zijn veto had uit gesproken over welke authenticiteit dan ook,
zou niemand in de hele Gitaarwereld daar nog afbreuk aan kunnen doen.
The !!!!!!   Vintage Pope :)
Oooops wat was ik trots op haar
dat ze daar al die haantjes passeerde daar in dat auditorium.
Stoer wijf die Linda!
Want laten we wel wezen dat hele vintagewereldje is een mannetjeswereld,
de mannetjes met hun hun elektrische trein en hun dikke lul.
Boykes en hun toykes.

Ondertussen was ik in een diep filosofisch gesprek verwikkeld met de heer Jabbs.
Over de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog :) hahahah hohohoho
Hij vroeg.
Gehst du mit Paula's gucken?
Vertaald.....
Gade mee naar Paula kijken.
Want men had een private room voor hem ingericht met een lp of 30,
allemaal ouwe jongens, uit de oude doos van voor 70 en een enkele 50-er.
Hij wilde er wel een paar aankopen.
We liepen tussen de gitaren door.
Niet een werd er beroerd.
Puur visueel met een beetje van Maggi.
De selectie was immers reeds een voldongen feit.
Gedaan door zijn mannetjes.
Ook wel bekend onder de naam Die Mainzelmännchen.
En en passant zei ie,
die möchte Ich gerne haben,
die möchte Ich gerne haben
und die möchte Ich auch gerne haben.
Kommt in Ordnung Herr Jabbs.
Wünschen sie noch etwas anderes Herr Jabbs
Alles Gut Herr Jabbs?
Men buigt als een knipmes en men gaat nog net niet op de grond liggen.
Und Ich dannnn Herr Jabbs?
Ik hoopte dat ik er ook een zou krijgen hahahahah
maar ja het ging hier echt om de serieuze Paultjes.
Herr Jabbs is zakenman.
Wel nu ons afscheid was hartelijk.
Aufwiedersehen goodbye.
Hij blij met zijn nieuwe ampje nach Hause
op de achterbank van zijn verlengde Mercedes.

Toen ik thuis was ging ik ‘m maar meteen googlen op zijn muziek.
En jawohl ik herkende zo waar een nummer....... Wind of Change.
Voor de verandering een wind.
Of een wind die iets verandert.
Hele andere winden dan waar ik reeds bekend mee was :)
Ja dat stukje kunstfluiten in combi met die pet,
we hadden toch bijna het goede nummer gefloten.
Wel een band met sound, zeker voor Duitsers hahaha,
maar zoals met alles,
ge moet er van houden.
Wel lekker veel galm.
Een galm die we hier in Boxmeer bij de afhaalchinees hebben :)

Maar ik weet nu wie thé Scorpions zijn :)
Ik zal ze ook nooit meer vergeten :)
Nie dah ge er wat aan het,
maar toch een mooi verhaaltje voor het plakboek.
Het lollige is dat een goede vriend van hem,
vaak hier komt bij mij, gitaar gerelateerd.
Elk jaar heeft hij samen met Herr Jabbs een super stand op de Frankfurter Messe.
En elk jaar ook de gitaarshow In Arlington USA.
Ik ben al vaak door hen uitgenodigd om van de partij te zijn,
maar het is er nooit van gekomen.
Ik kan niet tegen de drukte :) en
ik doe het liefst de dingen op mijn eigen tempo in mijn eigen omvang.
En...
wanneer ik er zin in heb.
Want mensen wanneer is het groot genoeg?
Koning Keizer Admiraal juist allemaal.............

As far as thé stars concerning
ja hoe betrekkelijk kan het zijn
als de grond betreden door thé Fab Four
nu gemarkeerd wordt door een prullenbak
om je bakje in te gooien na het nuttigen
van je Vietnamese Bootvluchtelingen Loempiaatje.
Met hete saus, dat wel.

Toch een beetje Star - Club,
wat mijn ster van die dag betreft
Matthias.....
die maar al te goed weet
dat het een theatertje is wat opgevoerd wordt,
het grote illusiespel,
maar wel een show waarmee ie zijn Paultjes
op het droge krijgt om ze te laten overkomen naar Munich,
alwaar ze liefdevol worden opgenomen in zijn Vintagekassakudde.
Echte Vintage is kassa.
Showbizz is voor hem bizz en meer dan spelen in een band.
Daar begon het ooit mee,
maar dat station is al lang gepasseerd
want.....................................
hij is geen echte vent,
hij................die Paula niet kent :)

Een jaar later waren we weer van de partij.
Ditmaal met Charlee Guitars naast bouwer en Vintage Expert,
vooral mijn vriend.
Hetgeen wel fijn is als je ‘s morgen samen moet ontbijten hahahah
Waarover later meer in een ander Guitar Storietje.