4 MEI 2017 1939-1945
Mijn vader Cees Dirven.
4 mei vandaag
Een speciale dag.
Met een veel grotere groep begonnen.
Afgeslankt tot het aantal op dit fotootje van de zolder.
Veel meegemaakt.
Paar keer neergehaald.
Idem zijn broer Johannes.,
waar ik naar vernoemd ben,
die de oorlog niet heeft kunnen navertellen.
Veel shrapnell (scherven) in zijn lichaam wat nooit verwijderd is kunnen worden.
Wandelende barometer.
Hoofdpijn als het slecht weer ging worden.
Dat was dan wel weer gemakkelijk om te weten :)
De oorlog was bij ons geen gespreksonderwerp.
Dagen als 4 mei en 5 mei daarna probeerde hij te vermijden.
Iets anders dan de poppenkast die ze er tegenwoordig van maken.
Maar goed om er toch even bij stil te staan.
Ons pa heeft de oorlog wonderwel overleefd,
waarvan ik getuige kan zijn post war
en leuke dingen kan doen op bijvoorbeeld facebook in alle vrijheid :)
Na de oorlog is mijn moeder overgekomen uit Nederland
en hebben ze nog een aantal jaren in Engeland gewoond.
Mijn zus is op een vliegbasis geboren.
Tegen 1950 werd mijn vader gestationeerd op Vliegveld Deelen als instructeur.
Vandaar dat ik de enige Arnhemmer ben in onze familie :)
Vandaag 4 mei.
Nog maar eentje van de herdenkingszolder.
Zie mijn moeder is net aangekomen in thé UK,
om zich aan de zijde van mijn vader te scharen.
Ze zijn getrouwd in de oorlog,
met “de Handschoen.”
Hetgeen wil zeggen op afstand,
mijn moeder in Den Bosch en mijn vader in Engeland.
Somewhere in Surrey.
Hetgeen weer lekker voordelig was kwa receptie en bruiloftsfeest :)
Echter ook geen cadeautjes.
Maar hier is dan............. het !!!!!!!!! cadeautje.
Taraaaaaaaaaaaaaaah : ”Ons moeder.”
Ons vader heeft er een big smile aan overgehouden.
Lijkt me wel op z’n plaats na 5 jaar ellende en gevaar.
Ze zien er gelukkig uit.
Alhoewel mijn moeder een klein beetje heimwee-achtig oogt.
En zo geschiedde het uiteindelijk ook.
Mijn vader wilde in the UK blijven,
maar mijn moeder miste de Bossche Bollen van Bakker de Groot.
Maar ook haar familie natuurlijk :)
Jammer ik had er best willen opgroeien.
Het ultieme land om te vertoeven in de sixties
en al het prachtigs wat er komen gingen op muziek en allerlei gebied.
De UK nam het voortouw en hier kwam het er achteraan gesukkeld
Niet wetende dat ik later met een mevrouw uit Barnet London zou trouwen
en laat die nu af en toe ook heimwee hebben.
Want Engeland ziet ze nog steeds als heur kuntrie.
Once a Londoner always a Londoner.
Yeah!
Anyway dit jaar gaat mijn vakantie naar Engeland.
En ik wil wel eens persoonlijk in Cranleigh gaan proeven,
waarom ons moeder weer terug wilde naar Den Bosch :)
Tot dan.................
Cranleigh is a large village and civil parish, self-proclaimed thé largest in England, almost 8 miles (13 km) southeast of Guildford in Surrey. It lies east of the A281, which links Guildford with Horsham, on an alternative route that is not an A-road. It is in the north-west corner of the Weald (a large remnant forest) and immediately south-east of Winterfold Forest, a remaining area of forest on the Greensand Ridge.
De Royal Airforce kende diverse buitenlandse takken, die ressorteerden onder the RAF.
Polen, Fransen, Nederlanders etc. etc.
History
Formation and early years
No. 615 squadron was formed at RAF Kenley as part of the Auxiliary Air Force on 1 June 1937 and was initially equipped with the Hawker Audax in the army-cooperation role. By the end of the year it had received Hawker Hectors which it flew until November 1938, when it received Gloster Gauntlets and became a fighter squadron at the same time.[2]
In World War II
The squadron went to France as part of the Air Component of the BEF in November 1939, having re-equipped with Gloster Gladiators in May. Conversion to Hawker Hurricanes took place just prior to the German invasion of France, but by 20 May 1940 the squadron was back at Kenley.[3][8] "B" Flight were based at Saint Inglevert during the early part of 1940.[9] 615 squadron took part in the early actions of the Battle of Britain, but then moved to Scotland to rest. It later took part in offensive sweeps over Europe and defence duties in Wales, before moving to India in April 1942. It moved to Burma in December 1942, but returned to India to re-equip in May 1943, receiving Supermarine Spitfires in October. It returned to operations on the Burma front in November but was recalled to India again, for defensive duties in August 1944, before returning to Burma in February 1945, disbanding there on 10 June at RAF Cuttack, Orissa.[3][8] It was a very short interruption of existence as No. 135 Squadron RAF, equipped with Republic Thunderbolts was renumbered to no. 615 squadron on that same day and began training for the invasion of Malaya. The Japanese surrender ended these plans however and the squadron disbanded on 25 September 1945 at RAF Vizagapatam, Andhra Pradesh.[3][8]
Post-war
With the reactivation of the Royal Auxiliary Air Force, No. 615 Squadron was reformed on 10 May 1946 at RAF Biggin Hill as a day fighter squadron equipped with Spitfire F.14s. Spitfire F.21s were received in 1947 and these were replaced by F.22s in 1948, both marks being flown until 1950.
The squadron re-equipped with Gloster Meteor F.4 jet fighters starting in September 1950. Meteor F.8s were received in September 1951 and these were flown in the annual UK air defence exercises and at annual summer training camps. Along with all other flying units of the RAuxAF, No. 615 was disbanded on 10 March 1957.[3][8]
Summer of 1944
Mijn ouders zijn met “de Handschoen” getrouwd.
Hetgeen wil zeggen op afstand van elkaar, bij volmacht.
In 1944 was er weinig verkeer tussen NL en de UK
Mijn vader zat in Engeland bij de Royal Airforce.
En mijn moeder in Den Bosch,
op de Pelssingel en bij de HEMA.
Dat was moeilijk te combineren destijds
Wel apart realiseer ik me nu.
Trouwen bij volmacht op papier.
Geen feesssje, geen taart, helemaal niks,
daarentegen wel voordelig hahaha
Bij het opruimen van een en ander,
kwam ik de ticket van ons moeder tegen.
Hoek van Holland-Harwich.
En deze postcard......
1945
Meteen na de oorlog is ze naar mijn vader toegegaan,
om zich te vervoegen aan zijn zijde
En zijn ze in Engeland blijven wonen.
Cranleigh, Surrey
In eerste instantie in de stamkroeg van mijn vader.
The White Hart.
Op kamers.
Het Witte Hert.
Een beetje verwarrend voor ons moeder,
die het Engels nog niet algeheel machtig was.
Ze zag een hert en dacht aan een hart.
De gemiddelde Bossenaar doet hetzelfde
Vrij logisch,
want wij weten ook niet beter dan dat een hert een deer is, my dear.
Zeker toen de hospita zich in haar hand sneed
en mijn moeder om hulp vroeg
en tegen mijn moeder zei:
“Willy I have a cut in my hand.”
Willy vol uit Wilhelmina.
Was lichtelijk in shock.
Ze waren niet flauw in Den Bosch, maar een cut in oew hand, was iets te modern.
Anyway mijn moeder wilde wel weer terug naar Den Bosch.
@that moment hahahaha
Willy..... mijn moeder.
We hebben jaren daarna
dit woordspelletje moeten aanhoren op verjaardagen:)
Ik heb onlangs The White Hart gegoogled en
it looks pretty much the same to me
in the summer of 2014
after 70 years..................
— in Cranleigh, United Kingdom.
4 mei
Het kan niet op.
Vooruit herdenken.
Mijn vader was een mooi menneke.
Cornelis Dirven 1919 - 1991
Alleen dat is al het herdenken waard.
Maar ook mooie mennekes krijgen een en ander voor hun kiezen.
Vandaar herdenken.
Het merendeel van de informatie m.b.t. mijn vader en WO II
heb ik van mijn oma.
Mijn vader sprak daar nooit over.
En nooit was bij hem nooit.......
Dat rigoureus eigenwijze heb ik van hem,
en daarvoor bedank ik hem ook :)
En als er dan in mijn ogen een spannende film op de tv kwam,
waarin bijvoorbeeld de Vliegende Forten voorkwamen.............
Lancasters e.d.
Ging ie weg.
En als je er dan iets over vroeg dan zei ie,
dat iedereen 7 kleuren stront scheet in die tijd.
De romantiek was de film maar niet de werkelijkheid.
Excusez les mots, maar dat zei ie letterlijk.
Niks heroïsch aan dus.
Angst zwaaide de scepter.
Maar ook de bereidheid om die idioot te stoppen,
die dit allemaal in werking had gesteld.
Een man die zich voorstond op rassenkenmerken
maar zelf oogde als een slavisch mannetje,
met een zwart snorretje,
en die niet in de buurt kon komen bij zijn edelgermanen uit het Noorden
en de daarbij ridicuul in kaart gebrachte rassenkenmerken :)
Hoe dubbel is dat en dat dat niemand doorhad.
Toooooooooooooooooo stupid voor woorden.
Kijk eerst us naar oew eigeh
en ge ziet alles behalve een edelgermaan.
Anyway,
blij dat de eerste week van mei weer bijna voorbij is,
want ergens boort het bij mij een soort van irritatie aan.
Zeker die Damplechtigheid.
Die plechtige stilte
en al die hoogwaardigheidsbekleders in hun pakjes met hun sabels,
waar ze over struikelen als ze wegrennen met de staart tussen hun benen,
als er iemand iets roept die even van het padje is.
En al die mensen die last minute in het verzet bleken te zitten.
En al die poëzie voor het 4 mei-poëziealbum.
En al die dochters van de neef van de melkboer,
die de Duitsers een keer de verkeerde weg hebben gewezen.
Mijn vader had niks tegen Duitsers
Met die tolerantie ben ik ook groot gebracht.
Wetende dat ik later nog vaak naar d’Aldi in Goch zou gaan hahaha
Over die bekrompenheid kon hij dus heen kijken.
Het kon welk volk dan ook overkomen zei ie.
Welnu ik heb voorlopig weer genoeg herdacht.
Trek Nick & Simon maar weer uit de kast
en laat de spelen beginnen.
Niks tegen die 2 jongens
maar wel alles tegen de oppervlakkigheid
waarmee alles tot 'n showbizzzzzzzzz is gaan behoren
onder het mom van herdenken.
Hordes mensen die vooraan staan om de medailles te ontvangen.
terwijl de helden vaak helemaal niet aanwezig zijn.
Herdenken doede van binnen namelijk.
Om maar te zwijgen van musicals over
Anne Frank en de Soldaat van Oranje.
Alles voor d'n euro denk ik.
Ben benieuwd wanneer de Bunker een musical wordt.
Met Eva Braun en Adolf op melodieën van Wagner,
uiteraard gestoken in een modern jasje.
Thé last days in Berlin.
Okay....................
We zijn bevrijd.
Alles mag, alles kan..................
Dus doe ermee wat U graag doet...........................
Het is immers smaak :)
